Tirkî nizane; bi dar de bikin!

Ahmet Süreyya Örgeevren, serdozegerê (baş savcı) dadgeha (mehkeme) Îstîklalê bû. Ev dadgeh piştî tepeserkirina serhildana Şêx Seîd Efendî, di sala 1926’an de li Amedê bo darizandina kurdan hatibû damezirandin û bi dayîna biryarên bi lez û bez ên îdamê nav û deng dabû.

Bîranînên Ahmet Süreyya Örgeevren, di salên 1960’an de di rojnameya Tirk ya bi navê “Dunya” de tên weşandin û di wan de qala bûyerên pir dilsotîner, pir trajîk, pir balkêş tên kirin.

  “ Rojek ji kurdan xortekî qemerê egîd anîn dadgehê. Ew peyvek be jî Tirkî nizanibû ku bersîv bide, xwe biparêze. Dadger (hakim) bi hev şêwirîn û cezayê îdamê dan wî ciwanî...”

Hincet û sedema îdamê ecêbek kesnedîtî bû:

“ Xêra kesekî tirkînezan nagihîje welat, lewma îdam...” 

Ew gotina xwe weha didomîne:

“Di heman şevê de  lawik birin û bi dar de kirin !”

Paşê,  dike nake  kuştina neheq a wî xortî ji ber çavên serdozger naçe û weha dibêje:

“Li Dagkapiyê otêlek piçûk a bi navê Yalova hebû. Ez li wir dimam. Çawa ku bi xew re çûm, ew lawik ket xewna min; bi qirika min ve girt; bi Tirkî bi ser min de qêriya û got;
te çima hîşt ez bêm îdamkirin?

Heta sibê du sê caran weha hat û çû. Hindik mabû ez dîn bibûma...

 ***

Serê sibê çûm dadgehê û min ji hevalên xwe yên dadgeran re got: 

“Biraderino, heger em  bi ya we bikin û Tirkînezanan bi dar de bikin;  gere tevahiya Amediyan, ew jî têra me neke, gere em tevahiya Rojhilatiyan bi dar de bikin. Ma em bo cezakirina sûcdaran nehatine vir!” 

Min di xwena xwe  de çi dîtibû ji wan re jî got.  Mazhar Müfit û dadgerên din gotin; ‘ev karê me ye, çi ji te re.’ Min serdozgeriya xwe kir bîra wan. Em pevçûn. Min û wan bi nivîsên şîfrekirî giliyê hevûdu kir. Hefteyek şûn de ev telgraf gihîşt ber derstê min:

“ Serdozgerê Dadgeka Îstîklalê, Ahmet Süreyya Beg:
Armanca me pelixandina serê tevahiya Kurdan û heta dawiyê anîna koka kurdparêziyê ye. Bi hevalên xwe yên dadger re li hev werê û bi wan re şêwra xwe bike yek. Tême çavên te.”

Serokwezîr

İsmet İnönü

 

Ma îro jî ne weha ye?  Ew Kurdan ji ber tirkînezaniyê bi dar de nakin lê, ji birçîna dikujin.
Ka bînin hişê xwe; hûn "bê Tirkî" dikarin zikê xwe têr bikin?

                                                                         Mamoste Marûf

Çima TRT- 6?

Ali Fikri Işık; nivîsek bi sernavê “Mîr Dengîr Firat û TRT şeş”  nivîsiye    (Mîr Dengir Fırat ve Trt şeş. http://www.mailarchive.com/diwanxane@googlegroups.com/msg03560.html)  

û tê de li wê kanalê gelek rexneyên “navpergalî” (düzen içi)   kiriye. Bi gotineke din,  bi ya wî TRT-6 bo xêrê ye, lê naverok beredayî ye. Avakarên wê rehmanî; xebatkarên wê  şeytanî ne...

Ew bi vê nivîsa xwe, wek gundîkî me li cem cendirmeyan li jina xwe kiribû, alîkî ve ji paşve bi enîşkan li TRT- 6 ê dide, bi destên xwe jî cakêt davêje ser berxikê; ew berxika malê diziyê. Min tevlîhev kir; di şûna cakêt avêtina ser berxikê,  min ê bigota  “alîkî ve niyet û mirazê AKP’ê vedişêre.”

Pêkenokeke siyaseta kûr a Tirk heye; ez ê pêşkêşî “TRT-6 parêzên” kurda bikim û dûre jî bêm ser diharê TRT- 6’a wan...

İhsan Sabrî Çaylayangîl hebû; berê wezîrê karên derve yê “Turkiyayê”  bû (bi xwe di şûna Tûrkîyeyê de digot Tûrkiya) camêr ji zûde miriye çûye, Xwedê wî di gorê de bisitirîne... Rojek ji rojan, balyozekî  nameyek bi serde dişîne û tê de qala neheqiyên ku lê hatine kirin dike û bo hevdîtinê dixwaze biçe serdana wî... Çaylayangîl nameya wî nabersivîne. Çendikî şûnde balyoz bi telefonê xwe digihîne wî û bi zorî jê randevûyek distîne. Lê, roja hevdîtinê, di heman hûrdemê de wezîrê me, karekî “Xwedêgiravî lezgînî”  dike hincet û hevdîtinê taloqî rojek din dike. Ew roj tê, dîsa wek cara din ji odeya xwe derdikeve, çente di dest de xwe dide devê merdbana ku dajo derve û silavek rûkenokî li balyoz dike û xwe dike dilqê wan giregirên xwedî kar û xebatên “ji serî zêdetir” û ji camêr re dibêje:

“- Wêêêy mala min ê; dîsa nebû qismet ku ku ez we biezimînim. Ji kerema xwe re rojek din keremkin werin...”

Bi vî awayî Çağlayangil çend carên din jî wî camêrî paşve dişîne... Dawiya dawîn, rojek tê, dibîne ku xwe jê xilas nake; gazî dike, tîne odeya xwe, dide rûniştandin û lê guhdarî dike. Camêrê me çi derd û kulên wî hebin pêşkêş dikinê:

“Ez benî, ez balyozê berê yê Siwîsreyê, ji wan balyozên  sinifa yekemîn; nizanim çima we ez şandime welatek dûr ê li Afrîkayê,  layîqê  balyozên ji sinifa sêyemîn”

Çağlayangîl, ji maseya xwe radibe, diçe ser  sandaliya li tenêştê rûdinê; bi destekî stûyê wî hembêz dike; di ber guhê wî de dibêje:

“ – Balyozê min ê hêja; em her du jî karbidestên dewletê ne, lewre serwextkirina me ya hevûdu pir û pir hêsan e. Tu jî bi qasî min dizanî; hin kir û kiryarên dewletê hene, ezê wezîr pê dizanim lê, ji cenabê we re nabêjim, nikarim bibêjim. Hin jî hene, hûn, wek balyozekî ji hezar balyozan bi wan dizanin lê, bi wezîrtiya xwe ez bi wan nizanim; hûn ji min re nabêjin; nikarin bibêjin, jixwe ne hewceye ku bibêjin. Dîsa hin kirin û kiryarên dewletê hene ez û tu em herdu jî baş pê dizanin lê, ji hev re nabêjin; nikarin bibêjin. Bersîva sedema şandina we ya “ber bi welatekî bêdilê we” di vê hevokê de ye. De ji we re oxira xêrê be balyozê min ê birêz.”

Sedema sazkirina TRT-6’ê jî wek meseleya Balyoz û Çağlayangîl, rût û repal li holê ye, her kes dizane lê, kes ji kesî re nabêje.

Ez ê xwe li dîntiyê daynim û rasterast binivîsim, lê dikim di serî de rastiyên hin gelên din bikim qula çavê hinekan...

Bigirin ku Rêveberiya Germanyayayê ketiye nav destê Naziyên nû; ew faşîstên qafrût... Kes êdî dikare li vî welatî, dîroka rasteqîn a Cihûyan, wêje û hunera nûdem a vî gelî ya ji serî heta binî bi holokostê  têr û tijî bide ber mirovan?

Pir jî dûr neçin; liTurkiyeyê, kîjan babaegît diwêre fakûlteya wêjenasiya Ermenan ava bike û berhemên wêjenasên wan ên sedsala XIX’an û  XX’an – di 1915’an de serjêkirî bi gelemperî- ên ji ber wê kerasetê mabin jî bi derd û kulên bindestî û komkujiyê barkirî, ji pênûsan hêstir û xwîn niqutî,  bide ber xwendekaran? ( Li Qeyseriyê par ne pêrar yekê vekirine, du xwendekarên wê yên Tirk bi tena serê xwe tê de  rûniştîne) Li vî welatî kî û kê dikare fîlmekî bi rêk û pêk, bi xwş-azadiyê têr û tijî yê li ser êş û elemên Ermenan çêke? Errmenên xwedîşeref, çawa ku li fakûlteya Qeyseriyê dikin, li fîlmên ku TRT- Şeş û yeşîlçam çêkirine bi kêfxweşî, bi dilê rehet temaşe dikin? Temaşe bikin jî bo qerf û henekan dikin. 

De îcar em werin ser meseleya TRT-6’ê...

Elî Herîrî, Melayê Cizîrî û Melayê Batê, ev sê gorbihûştên derwêş û  xeberxweşên “dûrî pirsgirêkên netewî û gelêrî û aborî”; lê pir û pir “nêzî Xwedê” bidin alîkî kîjan wêjenas dimîne ku kêrî TRT- 6 a Tirka bê?

Gelo TRT- 6 diwêre, wê heta ku pergal ev pergal be, biwêribe, bixwaze,  bi rastî, bêsansûr, bêqirpandin bide ber me;  Ehmedê Xanî yê, hîkmet û dayîna Xwedê,  du sed sal beriya Şoreşa Fransî neteweperweriyê bo kurda mecbûrî  dîtibû?  Ew Xanî  bû ku desthilatdariya  netewî ya Kurd şert û pêwîst dîtibû hê ji vir  400 sal berê?

TRT-6 dikare, diwêre veke, raxe ber çavan,  tevahiya rûpelên Rojnameya “Kurdistan” ê ya Bedirxaniyan?

Dikare rêzefîlmek çêke ji romana “Jana Gel” a îbrahîm Ehmed; xêzefîlmek çêke ji berxwedana “Dimdimê” ya Erebê Şemo; dokûmanterek çêke li ser jiyanên çelengên Kurd ên wek  Evdirehîm Zapsû, Nûredîn Zaza, Meduh Selîm Beg; Mehmûd Baksî û  êdî ez nizanim kî û kê...  

Ew TRT-6 kar,  Dikarin navê Cîgerwîn bidin ser ziman û ser ekranan?

Dê ew çi bikin, bi kude biçin  ji destê Mûsa Enter ê gor bi gorîkirî yê bi destê dewleta wan?

Ew “vê gavê” qala nivîsên sih sal berê yên Kemal Bûrkay ên “xew diherimand li dagirkeran” hîç nakin û wî li ber çavê gelê Tirk reş nakin, çima ku hê nayê hisabê wan...

Em werin ser şaxên din ên hunerê; xeynî çend fîlmên Mehsûn û Îbo û Şener Şen û îlyas Salman ên “Xwedê  neke nesîbê xwedî wîjdan û xwedî şerefan” gelo çend heb fîlmên têkildarî Kurda  hene ku behs nekin ji zilm û zordariya dewleta TRT-6 çiyan, kuştina ciwanan, şewitandina gundan?

Îcar dor dora reşê şevê yê xewnên dagirkeran, kelemên çavên neyaran, kul û mereza dilê xêrnexwazan:

Li çar parçeyên Kurdistanê roj ji aliyê rojava ve derkeve jî, qantir bizê jî, bêyî Tevgera Azadiya Kurd, bêyî xwedîlêderketina nirx û hêjayiyên ku ew di sih salên dawîn de afirandine, bêyî dîtin û rûmetdayîna xwîn û xwîdana ku hatiye rijandin êdî kes nikare wêjenasî, siyasetmedarî, fîlmçêkerî, weşangerî, derhinêrî, dengbêjî bike...            

Di şert û mercên îro de, ên van kar û pîşeyan bi rastî û bi hostatî dikin, ên dikarin bikin,  bi tevahî dijberên polîtîkayên dewletê ne,  heta ku şertên azadî û serxwebûnê neyên cih, destê wan li ser kezeba wan, ew ên têbikoşin...

Kî û kê dibe piştgir, balgî û palpişta TRT ŞEŞ’a dewletê?

El cewab: ew canik û camêrên ku Alî Fîkrî IŞIK qal kiriye; ew Kurdînezan û hunernezanên  xwe li kurdayetiyê û li hunermendiyê datînin, bona pere û polan...

Ez dibêjim;  çend xwefiroşên "hestiyariya bol gel û welat wendakirî", çend mele û sofîkên  rû nemaye derkevin nav cimetê,

 çend xebatkarên çavek li mehane, çavê din li saeta bi dawîbûna mesayî û li riya çayxane û meyxaneyê...      

Dîsa ez dibêjim:

Kî û kê

negirî bi ser 50-60 hezar ciwananên Kurd û Kurdistanî de; ew ên di riya azadiyê de can û ciwanî dane û hê didin di zindanan de, li serê çiyan;

Kî û kê

dil neşewite bi halê bi deh hezaran qop û kulek û koran,

gunehê wî neyê bi gund û mezra û  bi sewal û teyr û tirûl û dar û daristanên şewitandî bi destê dagirkeran,

 îro nebe sibe, ekranê TRT-6 bimîne li alîkî - ji tirsan nebe jî ji şerman- nikare derkeve sûk û kolanên Kurdan...      

Alî Fikri IŞIK, heşayî wî, gotinên ji hed û serê gelek ronakbîran zêdetir jî kiriye û zimanê Kurdî û “kesayetî û serok û rêxistinên Kurda” daye ber hev, her sêyan kiriye ber qayişê ji vê pêşbaziyê jî Kurdî daye jorê dîwanê.

Min beriya çend mehan di nivîsek xwe de bi dorfirehî nivîsîbû; heke li Bakûr, bi xêra Tevgera Azadiya Kurd nebûya zimanê Kurdî ji binîve nebe jî, şert û mercên jiyanê û ragihandina ji nifşek a nifşeke din bi giranî wenda dikir...

(Bo xwendina analîza min a vê yekê dike mijar, xêra mezinan; bitikînin  ev lînka li jêr)   http://mamostemaruf.blogspot.com/2010/12/tevgera-azadiya-kurd-u-zimane-kurdi.html

Jixwe bi xêra xebatên li derveyî welêt, bi Taybetî  yên li Siwêdê hatibûn kirin nebûna û Tevgera Azadiya Kurd jî li Bakûr rê li ber belavkirin û weşandin û ragihandina wan venekiriba, îro xeynî çend hevokên navmalî û navgundî kes nikaribû li vî parçeyê Kurdistanê  behsa wêjeya Kurdî bikira.       

“Bêrêxistinî û bêserî û bêberî” ya di nav ronakbîrên me de per û bask li wan dişikîne, bi xwe bawerî, bi xwe qaîl bûn, ji xwe xweşbûna wan dikuje; ewqas ku,   wek birêz Alî Fîkrî IŞIK kiriye,  ew pişta xwe bi sazî û serok û giregirên xwe na, bi merivên wek Bulent Arinç ve girê didin; hewara xwe didin wî camêrî ku -duh ne pêr - çav lê dibiriqîn li ber rojnamevanan, serî û guh lê direqisîn ji kêfxweşiyan,  mizgîniya “li Stenbolê dîlgirtina Kurdekî jîr û jêhatî û xwedî bîr û bawerî” dida wan...

Jixwe em baş pê dizanin ku TRT-6 projeyek ceribandinê ye; ceribandina dîlgirtina Kurdan a bi riya Dînê Mihemed ( sew) ê li gorî berjewendiyên xwe yên gemarî tewşo-mewşo şîrovekirî. Duh  biser neketin bi pest û pêkûtî û zextan; îcar dikin biçin serî; bi ayatên Xwedê û hedîsên pêxember û bi xewn û xeyalên şêx û meşayîxan.

Wele herpênc TRTyên we neçûn serî, hew diçe serî ya şeş... Di şûnê de, we bida serê malê çêlekek beş a beleş; dibû ku Xwedê di gorê de we biparasta ji marên reş...

  

Şerê psîkolojîk û Kurd

Gundê ku ez lê ji dayik bûm, bi peyatî saetek nêzî Qolhesarê; gundê şêx Seîd Efendiyê Pîr e. (Ev gund niha taxeke navçeya Xinûsê ye) Gundiyên me bi tevahî murîdên mala şêx bûn û zarokatiya min, bi qêrîn û hewar û lorînên li ser vê serhildana bi êş û jan derbas bû; ew serhildana ku serok û rêvebirê wê şêxê ezizê ber dilan bû. Di vir de tişta herî balkêş ev e ku; di despêka serhildanê de, yekîtiya kurdan, coş û heyecana kurdan biratiya kurdan tiştek kesnenedîtî ye… Pîr û xort, jin û mêr, dewlemend û xizan, sofî û terkîselat, bi tevahî ji bo serkeftinê dest didin hevdû…Yên dikarin, bi çek û bi bivir û bi çoyan; yên pîr û hêjar bi dia û selewatan , bi yek dil û canî peywira xwe tînin cih û dikin welatê xwe yê stûxar ji destê dagirkeran rizgar bikin.

Di wê pêvajoyê de qetl û xwîn, çavnebarî û mixenetî, bêbextî û hesûdî ji nav xelkê serhedê radibe. Gur û mih  bi hev re diçêre… Camêrên ku ji hev pênce mêr kuştine, li hev tên, bi hev re di bin ala kesk û sor û zer de davêjin ser Kela Xinûsê û wê rizgar dikin… Alagirên (bayraqtar) wan “Ehmedê Çarsingê ji gundê Xelilçawîşê ye û min bi xwe jî wî “camêrê girê geriyayî” yê babaegît bi çavên serê xwe dîtiye nas kiriyê û guhdariya suhbetên wî kiriye û bûme şahedê coşa wî... Lê, xweziya berê rojê bihata girtin û wisa nebûya, piştî demek kin û kurt, serhildan têk diçe. Li pey serhildanê li serhedê tiştek ecêb û “kesnedîtî” diqewime;( Ji ber neyîna civaknasan kes li ser nesekinîye) Serhed bi hev dikeve, serobino dibe… Deh car li şehîdên serhildanê , di gundan de, di şerên navxweyî de, mirov tên kuştin. Psîkolojiya têkçûyinê ya li hemberî dijmin kok û aca serhedê diqelîne. Ew wekî beranan, wekî pezkûviyên Sîpana Xelatê qoçên xwe di can û bedenên hevdû de ko dikin! Dewleta xayin û bêbext heta jê tê an qet mudaxaleyî van bûyeran nake - bike jî - heta mirina bi dehan kesan bi derengî dimîne. Ên tên girtin, gelek caran bi bertîl, carinan bêsebep (?)tên serbestberdan û ev jî şer û pevçûnan hew diçe gurtir dike. Ev rewşa kambax heta nifşa me berfamkî bû, heta salên 60 û 70’yan kudand. Sedema koçberiya van salan a kurdan a ber bi Anatoliyê ve ji xizaniyê bêhtir, birakujî bixwe ye! Dilê neyar bi vê jî rehet nebû îcar bi komandoyan dest bi “avêtina ser gundan” kir. Gundî rastî zulm û zordariyek bê hempa hatin. Hema bêje di qula derziyê re hatin derbaskirin! Di vê pêvajoyê de kurd hinek bi dek û dolabên dijmin hesiyan. Mêrkujî gelek kêm bibû. Dengbêjan hêdî hêdî dev ji “kilamên li ser heyfhilanînê” berdidan û kilamên “berxwedanê” û yên “dilan” di nava gel de belav dikirin. Dengê Reso û Şakiroyê nemir ji we re -nîvco be jî- şahediya hêviya gel a bi kurdistanê dike . Lê fêlbazî, genîtî û leyistikên kirêt ên dagirkeran bi dawî nebûn… Dîtin ku wê Kurd, li hemberî wan, bikevin kozikan, hin dafik û xefikên ên din danîn ber gelê me yê nezan û belengaz… Îcar bi karbidestên TAPÛ KADASTRO’yê avêtin ser gundan...

Belê piştî komandoyan icar dora wan bû… Piraniya erazîyên gundiyan bê tapî û bê qeyd bûn. Rabubûn ranebubûn, ji bav û kalan bi vî hawî dîtibûn. Karbidestên tapûyê di bin siya cendirmeyan de, gund bi gund digeriyan, erdê filankesê jê distendin û didan bêvankesê. Sedem? Çima? Kes nizanîbû... Ti car bi gundiyan jî ne dişêwirîn. Her tişt defacto bû. Heq û hiqûq ketibû bazarê. Hin malbat di rojekî de vediguheriyan parsekên ber dîwaran! Nema debara xwe di gundê xwe de bikirana… Du rê mabûn li ber wan; an ew ên zevî û mêrgên xwe ji destê gundî yen meriv û xal û xarzî û birazî û xinamiyên xwe xelas bikirana, an jî gund biterikandina, biçûna welatê xerîbiyê!. Bi derketina kadastroyê, gundî bi çek û ço û tevşo û bivir û tirpanan diketin nav hev... Serhed dîsa di nava agirê birakujiyê de diheliya!. Bi hezaran ocax kor bûn. Bi sed hezaran gundî koçî Anatoliya şewitî kirin. Kurd hêviya xwe ji kurdayetiyê birîn. Gotinên ; “ji me tiştek çê na be ! Kurd nabin mirov! Em ne gû(v)kî ne!” ketin devên ji zarokên heft salî bigre heta kalên heftê salî … Psîkolojiya têkçûyinê carek din mala me xera, ocaxa me kor kiribû! Ev malxirabî çi anî? Stûxarî, belengazî, otoasimîlasyona bi dil û canî, ji xwe şermkirin, erdheja derûnî, ji neyarê xwe re heyranî qurbanî, bi hevdû re fesadî, şeytanî... Tu rewşenbîr, tu wêjenas, tu civaknas, tu psîkiyatr nikare derd û kulên serhedê bîne ziman… Bİ HEZARAN KEÇÊN XWE YÊN BÊ ZAR Û ZİMAN, DEH , DONZDEH SALÎ – GELEK CARAN BÊ QELEND- DAN GUNDİYÊN TİRK ÊN SERÊ ÇİYAYÊN ANATOLIYÊ… Kevir heliyan. Piraniyan wan dîn bûn! Gelek ji wan di bazara fihûşê de bûn sermaye! Di her gundekî Afyonê de, Manîsayê de, Muglayê de çend parçeyên ji me hatine qetandin hene, kes pê nizane. Ji ber Psîkolojiya têkçûyinê, zarokên serhildana Şêx Seîd, yên Agiriyê, yên Koçgiriyê, yên Dêrsimê parçeyên xwe ji xwe dikirin û didan kî? Hevalino, piştî Serhildana mezin, serhildana me, serhildana îro welat dîsa pel veda, kulîlk vekir şax veda… Xwîn û can pê de hat. Birînên xwe pêça, eyb û şermên xwe veşart, xwe bi Şêx Seîdê Pîr da efûkirin. Bi çi? Bi xwîna bi hezaran şehîdan…Bi efsaneyên herî naif, bi dil û can, bi ked û xwîdanê. Ez bim, di Azadiya Welat a hefteyî ya çend sal berê de bû, nûçeyek hebû, tê bîra kesî? Li bajarê Agiriyê, bavekî sê keçên xwe frotibû Afyoniyan. Ji bona firotina keça xwe ya çardemîn dîsa gazî Afyoniyan kiribû. Lê xortên Agiriyê li otogarê ser û guhên bavê keçikê û yên tucarên Afyoniyan dişikênin û keçikê ji nav dest û lepên wan xelas dikin û wê teslîmî merivekî wê yê bixêr dikin. Hevalino, hinek rewşenbîrên me (?) carnan bi bi gotinên xwe yên ultra –entellektûel, carinan bi psîkolojiya “xwe piçûkdîtinê”, carnian “ji fexr û quretiyê,” lê tim û tim bi Psîkolojiya têkçûyinê êrişî tevgera azdiyê dikin; dibin qirnî, dibin agir û bizot dikevin can û bedenên yên ji dil û can bi can û xwîn ji bo vî gelî têdikoşin. Bi ya min ew hê jî di kûrahiya dilê xwe de baweriya; “ji me tiştek çê na be ! Kurd nabin mirov!” dihewînin… Ma bawriya serkeftinê bi kê û kî re hebe, dikare di nava kar û xebatek din de be; xeynî parêzvaniya yekîtiyê û hêvî û moraldayînê? Ev çend salên dawîn dijmin dike -çawa anî serê bav û kalên me- psîkolojiya têkçûyinê dîsa nava me de belav bike… Ji alîkî ve bombeyan di ser serê me de dibarîne, aliyê din ve bi televîzyon û rojnameyan dike moral li me xera bike, qidûm li me bişikêne... Yên dikevin vê dafikê an hin siyasetmedar û rewşenbîrên me ne ku ew rexneyên ne lirê li tevgera azadiyê dikin...An gundiyên mene ku dîsa çav lê ne, qoçên xwe li hevdû bidin. Ev çend sal e hingî ku dewleta dagirker vê polîtîkaya kirêt, şerê psîkolojîk dimeşîne, bi ya hin hevalan, pevçûnên nava malbatan de zêde bûne… Hin ronakbîrên me , întîxarên jinên me jî piçek bi vê psîkolojiyê ve girê didin. Bi ya min, qasî 40-50 sal berê nebe jî, rêjeya dozên xwînê jî hinek bilind bûye. Hevalno, dijmin, aliyê me yê qels baş dizane. Divê em hêza xwe tu car li hemberî hevdû bikar neynin …Nebin halet û amûrên şerê psîkolîjîk a dewletê. Divê kê û kî dibe; kîjan tevger û sazî dibe bila bibe; ger ji bogelê kurd û Kurdistanê kevirek danî be, gotinek kiribe, ew li nik me pîroz be, ezîzê ber dilê me be… Heqê tu kesî tuneye navên xera lê ke, qûşan lêxe, ber xwe de jê re çêran bike, wî li ber çavan reş ke. YA HERÎ GİRÎNG, HEQÊ KESÎ TUNE, HÊVİYA GEL BİŞKÊNE! Serde ew tevger,tevgera azadiyê be û bi milyonan miriyan ji gorê rakirîbe ! Bi serê we kim, xezeba Xwedê ser me de dibare… . Mamoste Marûf